Wednesday, April 24, 2013


సందె కెంజాయ రంగు పులుముకున్న చెంప కెంపులు 
నీ వేలి కొసల స్పర్శకు నోచుకోక మరింతగా వెచ్చని ఆవిరులు కక్కుతుంటాయి 
నల్లని మేఘాల కురులు నీ జాడ తెలియ మరింత చిక్కులు పడుతుంటాయి 
నీ అలికిడి వినలేని చెవులు నీ ఉనికిని కనగొన లేని కళ్ళు 
ఆశగా నీకై పరితపిస్తూ ఉంటాయి 
కలలు కన్నీరులా మారి కలవరము పెడుతుంటాయి 
జాలే లేని నీవు జలపతాల హోరులా మారి 
గుండెని త్వర త్వరగ పదమని తొందర పెడుతుంటావు 
నీ దరికి చేర్చలేని కాళ్ళు 
తడ బడి తీరం చేరలేని కెరటాల లాగ 
ఒకే చోటులో ముడివడి పోతాయి
ఆగలేని మనసు నా నుంచి విడి వడి నిన్ను చేరుకుంటుంది 
మనసే లేని నేను నిన్ను మరచి పోనూ లేను 
విరహాల వేడి కి తట్టుకోనూలేనూ
చల్లని కౌగిలినిమ్మని వేడుకోనూలేను  
అసహాయాల ఆవేదనలో నన్ను పడవేసినా 
ఆదుకొమ్మని నన్ను చేరుకొమ్మని నిన్ను అడిగి 
చులకన కానూ లేను  
నిన్నొదిలి సాగిపోనూ లేను 

4 comments:

Unknown said...

it sweets like makarandam

Padmarpita said...

మకరందమంత తియ్యగా ఉంది మీ కవిత.

Ramesh said...
This comment has been removed by the author.
Ramesh said...

guddoooo guddu